از نظر مفسران شیعه در دلالت آیه بر عصمت اولی الامر تردیدی نیست. استدلال شیعیان بر دلالت این آیه بر عصمت اولی الامر بر دو نکته مبتنی است:
- هرگاه خداوند به اطاعت بی‌قید و شرط از کسی فرمان دهد، آن فرد، معصوم خواهد بود؛ چون اگر معصوم نباشد و دستور به انجام‌دادن گناه بدهد، اجتماع نقیضین لازم می‌آید؛ یعنی هم باید از او اطاعت کرد (بنابر فرمانی که خداوند داده) و هم اطاعت نکرد (بنابر اینکه انسان نباید گناه کند).
- "اولی الأمر" بدون تکرار فعل "أطیعوا"، به دنبال الرسول آمده است و از آنجا که اطاعت از رسول به دلیل معصوم‌بودنش، به‌طور مطلق واجب است، اطاعت از "اولی الأمر" نیز همانند آن، بدون قید و شرط خواهد بود و این، کشف از معصوم‌بودن "اولی الأمر" می‌کند.
در اهل سنت نیز کسانی چون فخر رازی که از مفسران بزرگ اهل سنت است، دلالت این آیه بر عصمت اولی الامر را می‌پذیرد.
