در احادیث

طبری از ابودیلم روایت کرده که هنگامی که علی بن الحسین(ع) را به صورت اسیر وارد دمشق کردند، مردی شامی برپا خاست و از کشته شدن امام حسین(ع) و یارانش و اسیر شدن زن و فرزندانش اظهار خوشحالی کرد. حضرت سجاد (علیه‌السلام) به او گفت: آیا آیه قل لا أسألکم علیه أجراً إلاّ المودة فی القربی را قرائت کرده ای؟ آن مرد گفت: آیا مقصود از قُربی شما هستید، امام(ع) پاسخ داد:آری.

ابن عساکر از امام حسین(ع) روایت کرده که فرمود: «قرابتی که خداوند آن را عظیم شمرده و رعایت آن را واجب کرده، و اجر رسالت قرار داده، قرابت ما اهل بیت است».

حافظ ابوعبداللّه گنجی، محدث شافعی‌مذهب، از طبرانی روایت کرده که پیامبر(ص) فرمود: «خداوند پیامبران را از درخت‌های گوناگونی (سرچشمه‌های مختلفی) آفرید و من و علی را از یک درخت (منشأ) آفرید. من ریشه آن درخت و علی شاخه آن، فاطمه لقاح و حسن و حسین میوه‌های آن هستند. هر کس به یکی از آنها درآویزد نجات یافته و هر کس روی برگرداند، سقوط خواهد کرد. و اگر فردی سه هزار سال میان صفا و مروه عبادت کند و محبت ما را نداشته باشد، خداوند او را به دوزخ خواهد افکند، سپس آیه قل لا أسألکم علیه أجراً إلاّ المودة فی القربی را تلاوت کردند» ابوعبداللّه گنجی درباره سند حدیث گفته است: «هذا حدیث حسن عال».

ابونعیم اصفهانی از زاذان روایت کرده که علی(ع) فرمود:«درباره ما آل حم، این مطلب مقرر شده است که مودّت ما را جز مؤمنان رعایت نخواهند کرد، سپس آیه قل لا أسألکم علیه أجراً إلاّ المودة فی القربی را تلاوت کرد.

ابن حجر مکی پس از نقل روایات مربوط به وجوب محبّت اهل بیت گفته است: «از احادیث پیشین وجوب محبّت اهل بیت و حرمت شدید بغض نسبت به آنان، معلوم شد. بیهقی و بغوی و دیگران بر وجوب محبت آنان تصریح کرده‌اند، و شافعی در ابیاتی که از او نقل شده به آن تصریح کرده است، چنان که گفته است:

یا أهل بیت رسول اللّه حبّکم

فرض من اللّه فی القرآن أنزله

وی، پس از نقل حدیث باب حطّة گفته است: «وجه تشبیه اهل بیت به باب حطّه این است که خداوند داخل شدن از آن در که در «أریحا» بود، را به بیت المقدس با تواضع و استغفار، سبب آمرزش بنی اسرائیل و مودّت اهل بیت را سبب آمرزش امت اسلامی قرار داد.