عصمت اهل بیت

بارزترین ویژگی اهل بیت به معنای أخصّ آن، عصمت است. این ویژگی از آیه تطهیر به دست می‌آید. این آیه اهل بیت را کسانی معرفی می‌کند که خداوند اراده کرده هر گونه پلیدی را از آنان دور سازد. کلمه “إنّما” در آیه، و روایات شأن نزول بیانگر این است که این مسئله از ویژگی‌های اهل بیت است، و به آنان اختصاص دارد.

حدیث ثقلین نیز که از احادیث متواتر است و در سند آن تردیدی وجود ندارد بر عصمت اهل بیت پیامبر (ص) (به معنای اخصّ آن) دلالت می‌کند، زیرا در این حدیث، اهل بیت به عنوان “ثقل اصغر” در کنار قرآن که “ثقل اکبر” است قرار گرفته و دو میراث گرانبهای پیامبر (ص) به شمار آمده که از یکدیگر جدا نخواهند شد و اگر مسلمانان به آن دو تمسک جویند گمراه نخواهند شد. بدون شک، قرآن کریم کلام خداوند است و هیچ گونه خطا و انحرافی در آن راه ندارد: (لا یأْتیهِ الْباطِلُ مِنْ بَینِ یدَیهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ) و هیچ گونه باطلی، نه از پیش رو و نه از پشت سر به سویش نمی‌آید (فصلت:۴۲)؛ بنابراین، اهل بیت پیامبر (ص) نیز که در کنار قرآن قرار گرفته‌اند، از خطا بری هستند و هیچ‌گونه انحرافی در آنان راه نخواهد داشت و تمسک به آنان مانع گمراهی انسان است.

به اعتقاد برخی از عالمان اهل سنّت در عصمت اخلاقی و عملی اهل بیت یعنی حضرت زهرا (س) و امامان دوازده گانه شیعه (ع) شکی نیست، و جز انسان نادانی که منکر اسلام باشد در آن تردید نمی‌کند، آنچه مورد اختلاف است، عصمت علمی آنان است، ولی با توجه به این که حدیث ثقلین تمسک به اهل بیت در حوزه دین را مانع از ضلالت می‌داند، عصمت علمی آنان نیز به روشنی به دست می‌آید.